باز هم سخن از پذیرش است و هوای تازه و آن اجاقه و من هم وسط چمنزار

انقدی بالا هسته‌ایم که دیشب سه ساعت یک ضرب (حالا با که‌های وسطش!) pro-drop analysis را روی non- null subject ها خواندیم و امروز هم عکس خود را در حالی که لبخندلرزانی روی لبمان می‌درخشد پهلو به پهلوی آکاپاتوییوی آبی چرک! گذاشتیم دسکتاپ لپتاپمان! بوخودا اولین بار است از این غلط‌ها می‌کنیم. همچنان شرمنده فارسی رو به زوالمان هم هستیم.

کاش این فاز این دفعه کمی بیشتر بماند. بدی‌اش این است که بهش واقفم. می‌دانم وقتی این همه به ذات زندگی نزدیکم بیشتر در خطرم. سقوط همین‌جا جلو پایم است. کاش جدی‌ترش بگیرم. کاش جدی‌ترم بگیرد. کاش من را بپذیرد این پذیرفتن افسانه‌ای.