میدونید دلم خوشه به چندتا وبلاگی که عادت کردم بهشون. یکیشو تند میخونم اما بد نمیخونم، یکیشو یه خط در میون میخونم اما به شکل غیرقابل توضیحی وفادارانه، یکیشو گاهی دوبار میخونم و هر دوبار بی حواس ، یکیشو میخونم بعد میگم من دیگه اینو نمیخونم اما باز میرم میخونم.
تو دوره ای از زندگیم هستم که به لمس دستای خودم به لمس دوتا دست خودم شک دارم، به تصویر و صدا که هیچ حتی به دردی که توی بدن خودم میپیچه مطمئن نیستم، چند خط نوشته شما (که البته که به خودتون شک دارم) مُسکن موقتی منه. بنویسیم لطفاً.
درباره این سایت